علیرضا خسروزاده؛ محمود حیدریان؛ حمید محمدی
چکیده
بخش میانکوهِ شهرستان اردل در استان چهارمحال و بختیاری به سبب دارا بودن کوههای مرتفع، درههای عمیق و دشتهای میانکوهیِ کوچک و قرارگیری در مسیر کوچ عشایر از گذشتههای دور تاکنون مورد توجه انسان بوده است. این منطقه دارای دو چشمانداز کاملاً متفاوت است. بخشی از آن باوجود رشتهکوه چهلچشمه و گره با ارتفاعی بیش از 3500 متر دارای ...
بیشتر
بخش میانکوهِ شهرستان اردل در استان چهارمحال و بختیاری به سبب دارا بودن کوههای مرتفع، درههای عمیق و دشتهای میانکوهیِ کوچک و قرارگیری در مسیر کوچ عشایر از گذشتههای دور تاکنون مورد توجه انسان بوده است. این منطقه دارای دو چشمانداز کاملاً متفاوت است. بخشی از آن باوجود رشتهکوه چهلچشمه و گره با ارتفاعی بیش از 3500 متر دارای زمستانهای سرد و تابستانهای معتدل و بخشی با ارتفاعی کم بین 1100 تا 1800 متر در تابستانها گرم و در زمستانها سرد است. این ویژگیهای جغرافیایی و آبوهوایی باعث شده که منطقۀ میانکوه دارای چراگاههای بسیار غنی در بیشتر ماههای سال باشد و ازاینرو منطقهای بسیار مستعد برای شکلگیری و توسعۀ جوامع انسانی با معیشت دامداری از دورترین ایام به این سو بوده است. طی سه فصل بررسی که در این منطقه در سالهای 1387 تا 1390 انجام شد، شمارۀ 25 محوطۀ ایلام میانی شناسایی و ثبت شد. بیشتر محوطههای شناساییشدۀ دورۀ ایلام میانی در درههای کوچک و بزرگ و دامنۀ ارتفاعات قرار گرفتهاند و تمامی ویژگیهای ریختشناختیِ استقرارهای کوچنشینی امروزی را دارند و تنها در چند محوطه شواهدی از تداوم استقرارها دیده میشود.